Özet:
İntihar girişimiyle başvuran olgularda, intihar girişimi ve sonuçları üzerinde etkili olan kişilik bozukluğu, psikiyatrik morbidite, sosyodemografik ve klinik değişkenler gibi risk etkenlerini saptayarak koruyucu, önleyici ve tedavi edici yaklaşımlar geliştirmeye yönelik bilgilere ulaşmak hedeflenmektedir. Gereç ve Yöntem: Hastalara klinik görüşmeyi takiben araştırmacı tarafından hazırlanan sosyodemografik veri formu, DSM-IV için yapılandırılmış SCID-II formu, Beck Depresyon Ölçeği (BDÖ), Beck Anksiyete Ölçeği (BAÖ), Beck Umutsuzluk Ölçeği (BUÖ), İntihar düşüncesi ölçeği (İDÖ), İntihar niyeti ölçeği (İNÖ) uygulanmıştır. Bulgular: Olguların yaş ortalaması 28.24 ± 10.59 idi. %64'ü kadın, %42'si ev hanımı, %52'si evli, %62'si çekirdek aile yapısında, %54'ü düşük gelirli, %82'si fazla miktarda ilaç alarak intihar girişiminde bulunmuştur. En sık intihar nedeni ailevi sorunlar olup, %68'inde intihar girişiminden hemen öncesinde psikososyal stresör vardı. İntihar girişimi sonrası hastaların % 36'sı uyum bozukluğu, %32'si depresyon tanısı aldı. Olguların %90'ı SCID'e göre en az bir kişilik bozukluğu tanısı aldı. %34'ünde borderline kişilik bozukluğu, %16'sında obsesif-kompulsif kişilik bozukluğu tespit edilmiştir. Antisosyal ve bağımlı kişilik bozukluğu erkeklerde daha fazla saptanmıştır. İDÖ ile BDÖ, BAÖ ve BUÖ ilişkili bulunmuştur. Sonuç: Olgularımızda kişilik bozukluğu oranının yüksek olması ve intiharların daha çok psikososyal stresör sonrası çıkması, krize müdahale ve intiharı önleme merkezlerinin önemini artırmaktadır. Ayrıca olguların intihar nedeni olarak ailevi sorunları en fazla düzeyde belirtmeleri ailenin iç dinamiklerinin ne denli önemli olduğunu göstermektedir. İntihar girişiminde bulunan bireylerin tedavisi kadar, insanları bu davranış biçimine yönelten sosyal ve ekonomik koşulların düzeltilmesi de aynı düzeyde önemlidir. Bu da koruyucu ve önleyici 73 yaklaşımları içeren kapsamlı ve çok disiplinli projelere gereksinim olduğunu göstermektedir.
