Türk futbol hakemlerinin iş doyumu ve mesleki tükenmişlik düzeylerinin incelenmesi

Abstract

Öz:Bu çalışmanın amacı, Türkiye Futbol Liglerinde faal olarak görev yapan klasman futbol hakemlerinin mesleki tükenmişlik ve iş doyum düzeylerini incelemektir. Araştırma grubunu Türkiyenin değişik illerinde görev yapan 198 üst düzey erkek futbol hakemi oluşturmaktadır. Araştırmada veri toplama aracı olarak Maslach Tükenmişlik Envanteri (1981) ve Minnesota İş Doyum Ölçeği (1967) kullanılmıştır. Veri analizleri için, Kruskal Wallis Testi, Mann Whitney U Testi ve Spearman Korelasyon katsayısı kullanılmıştır. Öğrenim düzeyi, yaş, medeni durum, meslek değişkenleri ile hakemlerin İş Doyum ve Tükenmişlikleri arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark bulunmamaktadır (p>0,05). Ancak daha önceden futbol oynamış hakemlerin iş doyumluluklarında ve hakemlik yaşları açısından da duygusallıklarında istatistiksel olarak anlamlı fark bulunmuştur (p<0,05). Diğer taraftan duygusallık ile duyarsızlaşma arasında pozitif yönlü (p<0,01), duyarsızlaşma ile kişisel başarısızlık arasında da negatif yönlü bir ilişki tespit edilmiştir (p<0,01).

Abstract:The purpose of this study was to examine the job satisfaction and perceived level of professional burnout among referees in Turkey. The subjects group was composed of 198 male referees who are from different cities of Turkey. The data were collected through Maslach Burnout Inventory (1981) and Minnesota Work Satisfaction Scale (1967). Kruskal Wallis Test, Mann Whitney U Test and Spearman correlation coefficient were used to analyze the data. No statistically significant difference was found between the referees work satisfaction and burnout levels and the education level, age, marital status and professional variables (p&gt;0,05). However, significant differences were found in the work satisfaction levels of referees who had played football previously and in the emotionality of the referees in terms of their years in the profession (p&lt;0,05). Also the findings showed that personal accomplishment had a significant direct negative effect on depersonalization, whereas emotional exhaustion had a direct positive effect on depersonalization.