Diagnosis and clinical characteristics of children with speech delay

Abstract

Abstract:Purpose: This study aimed to determine the diagnoses, sociodemographic and clinical features of patients who applied to the child psychiatry outpatient clinic with speech delay, and to determine the relationship between these features and psychiatric diagnoses. Materials and Methods: The data from 152 patients presented with speech delay were retrospectively analyzed. Demographic and clinical characteristics of the participants including; birth history, comorbidities, caregiver information, bilingualism, screen exposure, family history of speech delay, parental psychopathology and psychiatric diagnoses were examined. Results: Of the 152 participants 78.9% (n=120) were boys and the mean age was 34.6±8.2 months. The rate of being exposed to the screen (more than one hour) was 55.9%, the presence of a family history of speech delay was 36.2%, and the presence of psychopathology was 28.9%. Of the children with speech delay, 36.2% were diagnosed with autism spectrum disorder (ASD), 27.0% with stimulus deficiency (SD), 20.4% with cognitive developmental delay (CDD) and 16.4% with language disorder (LD). Family history of speech delay was found to be higher in the groups diagnosed with ASD and SD. Chronic medical disease was higher in CDD and ASD groups and screen exposure was higher in the SD group compared to the other groups. Conclusion: This study is important in terms of knowing the psychiatric diagnoses and rates of children with speech delay, determining the factors that may affect this condition, and taking preventive measures in the early period.

Öz:Amaç: Bu çalışmada konuşma gecikmesi ile çocuk psikiyatri polikliniğine başvuran hastaların aldıkları tanıların, sosyodemografik ve klinik özelliklerin ve bu özelliklerin psikiyatrik tanılarla ilişkisinin belirlenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Konuşma gecikmesi ile başvuran 152 hastanın verileri geriye dönük olarak analiz edilmiş, katılımcıların demografik ve klinik özellikleri; doğum öyküsü, komorbiditeler, bakımveren bilgileri, iki dillilik, ekrana maruz kalma, ailede konuşma gecikmesi öyküsü ve ebeveyn psikopatolojisi ve aldıkları psikiyatrik tanılar incelenmiştir. Bulgular: 152 katılımcının 120’si erkek (%78.9) cinsiyette idi ve katılımcıların yaş ortalaması 34.6±8.2 aydı. Konuşma gecikmesi ile başvuran hastalarda günde bir saatten fazla ekrana maruz kalma oranı % 55.9, ailede konuşma gecikmesi öyküsü olması % 36.2, ebeveynde psikopatoloji varlığı % 28.9 saptanmıştır. Konuşma gecikmesi olan çocukların % 36.2’si Otizm Spektrum Bozukluğu (OSB), % 27.0’ı uyaran eksikliği, % 20.4’ü Bilişsel Gelişimde Gecikme (BGG), % 16.4’ü ise Dil Bozukluğu (DB) tanısı almıştır. Ailede konuşma gecikme öyküsü, OSB ve uyaran eksikliği gruplarında diğerlerine oranla daha yüksek bulunmuştur. Kronik tıbbi hastalığın varlığı BGG ve OSB grubunda daha yüksek bulunmuştur. Ekran maruziyeti ise uyaran eksikliği grubunda diğer gruplara oranla daha yüksek saptanmıştır. Sonuç: Bu çalışma, konuşma gecikmesi olan çocukların psikiyatrik tanılarının ve oranlarının bilinmesi, bu duruma etki edebilecek faktörlerin belirlenmesi ve erken dönemde önleyici tedbirlerin alınması açısından önemlidir