Kontrolsüz diabetli kronik periodontitisli bireylerin periodontal tedavisinde diyot lazer uygulamasının periodontal iyileşmeye, serum C-reaktif protein ve HbA1c seviyesine uzun dönem etkilerinin değerlendirilmesi

Abstract

Bu çalışma, kontrolsüz diabetes mellitus (DM)'lu kronik periodontitisli hastalarda cerrahi olmayan periodontal tedaviye ilaveten uygulanan diyot lazer (DL) uygulamasının, periodontal parametrelere, sistemik enflamatuvar cevaba ve serum hemoglobin A1c (HbA1c) seviyesine etkilerinin değerlendirilmesini amaçladı. Gereç ve Yöntem: Bu çalışma randomize, kontrollü, full-mouth, 6 aylık klinik bir çalışma olarak tasarlandı ve çalışmayı İnönü Üniversitesi Diş Hekimliği Fakültesi ve Turgut Özal Tıp Merkezi'ne başvuran bireyler arasından seçilen kontrolsüz tip 2 DM ve generalize kronik periodontitisli 20'si kadın 17'si erkek 37 hasta tamamladı. Hastalar 2 gruba ayrıldı: Kontrol grubundaki bireylere diş yüzeyi temizliği ve kök yüzeyi düzleştirilmesine (DYT&KYD) ilaveten plasebo lazer uygulaması yapıldı. Çalışma grubundaki bireylere ise DYT&KYD'ye ilaveten 1 W DL uygulandı. Hastaların tedaviden önce, tedaviden 3 ve 6 ay sonra olmak üzere klinik indeks ölçümleri yapıldı ve dişeti oluğu sıvısı (DOS) numuneleri alındı. Ayrıca kan örneklerinde HbA1c ve C-reaktif protein (CRP) seviyeleri incelendi. Periodontal durumunu saptamak amacıyla plak indeksi (Pİ), gingival indeksi (Gİ), sondalamada kanama (SK), klinik ataşman seviyesi (KAS) ve sondalama derinlikleri (SD) ölçüldü. Elde edilen DOS numunelerindeki matriks metalloproteinaz-8 (MMP–8) miktarlarının tespiti İnönü Üniversitesi Tıp Fakültesi Biyokimya Anabilim Dalı Laboratuarında Enzyme Linked-Immuno-Sorbent Assay yöntemi kullanılarak yapıldı. Bulgular: İki grupta da klinik ve laboratuar parametrelerinde tedaviden sonraki 3. ve 6. aylarda tedavi öncesine göre istatistiksel olarak anlamlı derecede gelişme görüldü (p<0.05). Tedaviden sonra DOS akış oranı, Gİ, SK ve SD'leri lazer uygulanan grupta kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede azaldı (p<0.05). Çalışma grubunda DOS MMP – 8, serum CRP ve HbA1c seviyeleri ise kontrol grubuna göre rakamsal olarak daha fazla azalmasına rağmen, fark istatistiksel olarak anlamlı değildi (p>0.05). Sonuç: Bu çalışmanın sınırları içerisinde; DM'li bireylerin periodontal tedavisinde DYT&KYD'ye ilave DL kullanımının lokal enflamasyonun azalmasına ve periodontal iyileşmeye olumlu katkıları olabileceğini düşünüyoruz. Ayrıca, DL uygulanmasının sistemik enflamatuvar yanıt ve glisemik kontrol üzerinde de özellikle uzun dönemde daha faydalı etkileri olabileceği düşünülebilir. Bununla birlikte, DM'li bireylerin periodontal tedavisinde DL uygulamasının etkilerinin daha iyi anlaşabilmesi için ileri çalışmalara ihtiyaç vardır.

The purpose of this study was to compare the effects of nonsurgical periodontal treatment with and without diode laser (DL) applications on periodontal healing, systemic inflammatuar response and serum hemoglobin A1c (HbA1c) level in chronic periodontitis (CP) patients with type 2 diabetes mellitus (DM). Material and Methods: The study was performed randomized, single-blinded, parallel, controlled clinical trial for 6 months. The patients were recruited from the patient pool of the Faculity of Dentistry and Turgut Ozal Medical Center at the University of Inonu. The subject population was consisted of 40 (18 male/ 22 female) patients with CP and type 2 DM. Thrity-seven patients completed the study. In this study, patients were divided into two groups: Study group (n=18) was treated 1.0 W DL adjunctive to conventional periodontal therapy; and Control group (n=19) was treated with plasebo DL and only conventional periodontal therapy. Clinical examinations and gingival crevicular fluid (GCF) samples were performed before scaling&root planning (the baseline) as well as 3 month and 6 months after treatment. Also, HbA1c and C-reactive protein levels (CRP) were examined in blood samples. To determine the periodontal status, plaque index (PI), gingival index (GI), bleeding on probing (BoP), clinical attachment level (CAL) and probing depth (PD) were measured. All GCF samples were investigated in the laboratory of Biochemistry Department of Medicine Faculty in InonuUniversity to detect matrix metalloproteinase-8 (MMP-8) levels by using Enzyme Linked-Immuno-Sorbent Assay method. Results: In both groups, all clinical and laboratory parameters were seen significantly improvement in after treatment 3 and 6 months according to baseline (p<0.05). The recovery for PD, GI, BoP and GCF volume in the laser group was higher than in the control group (p<0.05). Although levels of CRP and HbA1c in serum and MMP-8 in GCF were lower after treatment in the laser group than the control group, there was not a statistically significant difference (p > 0.05). Conclusion: Within the limits of this study; we suggest that DL administration is an alternative treatment in reducing local inflammation and periodontal healing improvement when applied adjunctive to scaling&root planning in subjects with DM and CP. Additionally, DL administration may be considered to be more beneficial effects on the systemic imflammatuar response and glisemic control in the long term. However, more researches need in order to better understand the effects of diode laser application to periodontal treatment of subjects with DM.