Deneysel periodontitisli ratlarda diş yüzeyi temizliği ve kök yüzeyi düzleştirilmesine ilaveten uygulanan diyot lazer uygulamasının histomorfometrik ve biyokimyasal parametreler üzerine etkileri

Abstract

Bu çalışmada, deneysel periodontitis modelinde diyot lazer tedavisinin diş yüzeyi temizliği (DYT) ve kök yüzeyi düzleştirilmesine (KYD) ilave olarak uygulandığında periodontal dokulara olan etkisinin radyolojik, histolojik, biyokimyasal ve immünolojik olarak değerlendirilmesi amaçlandı. Gereç ve Yöntem: Çalışmada, İnönü Üniversitesi Deney Hayvanları Üretim ve Araştırma Merkezi'nde üretilen ortalama 230 g ağırlığında 60 adet Wistar-Albino türü rat kullanıldı. Tüm ratların sağ ve sol birinci mandibular azı dişleri etrafına ligatür bağlanarak deneysel periodontitis oluşturuldu. On bir gün sonra ligatürler alınarak ratlar iki gruba ayrıldı: Kontrol grubu (n=30), sadece DYT & KYD ile tedavi edilirken; Lazer grubu (n=30), DYT & KYD'ye ilave diyot lazer (GaAlAs, 810 nm, 1 W, 10 J, 20 s) tedavisi uygulandı. Tedaviden 7, 15 ve 30 gün sonra her gruptan 10 rat sakrifiye edildi. Histopatolojik inceleme ratların sol çenelerinde gerçekleştirildi. Radyografik inceleme için ratların sağ çenesi kullanıldı. Radyografi işleminden sonra sağ çeneden alınan dişeti örneklerindeki IL-1β, IL-6, TNF-α, MMP-8, RANK, RANKL, OPG ve MPO western blot yöntemi ile değerlendirilirken ratlardan alınan serum örneklerindeki CRP ise nefelometrik yöntem ile değerlendirildi. Bulgular: Gruplar arasında mesial periodontal kemik oranı için anlamlı bir farklılık bulunmadı (p≥0.05). Distal periodontal kemik oranı lazer grubunda kontrol grubuna göre sadece T2 zamanında anlamlı derecede yüksek bulundu (p≤0.01). IL-1β, IL-6, TNF-α, MMP-8, RANK, RANKL, OPG ve MPO seviyeleri lazer grubunda kontrol grubuna göre istatistiksel olarak anlamlı derecede düşük bulundu (p≤0.05). Enflamatuvar hücre infiltrasyonunun (EHİ) her iki grupta zamanla azalma gösterdiği görüldü. Lazer grubunda tüm zamanlarda EHİ düzeyi, kontrol grubundan istatistiksel olarak anlamlı düzeyde düşük bulundu (p≤0.01). Gruplar arasında CRP için anlamlı bir farklılık bulunmadı (p≥0.05). Sonuç: Bu çalışmanın sınırları içerisinde; deneysel periodontitis oluşturulmuş ratlarda diyot lazer uygulamasının, DYT & KYD'ye ilave uygulandığında doku yıkımında rol oynayan bazı medyatörleri ve enflamasyonu azaltarak periodontal hastalıkların tedavisinde alternatif bir tedavi olabileceğini düşünüyoruz. Diğer taraftan diyot lazer uygulamasının periodontal dokulara etkilerinin değerlendirilmesi için daha fazla araştırmaya ihtiyaç vardır.

In this study, we aimed to evaluate the effect of diode laser treatment radiologically, histologically, biochemically and immunologically when applied adjunctive to scaling and root planing (SRP) in an experimental periodontitis model. Material and Methods: In the study, average 230 g weight of Wistar-Albino strain (n=60) rats were used and the rats were provided from Inonu University Center of Experimental Animal Research and Reproduction. Experimental periodontitis was induced by ligature at the right and left first mandibular molar teeth in all rats. After 11 days, the ligature was removed and rats were divided into two groups. Control group (n=30), received only SRP treatment; Laser group (n=30), administered diode laser (GaAlAs, 810 nm, 1 W, 10 J, 20 s) treatment adjunctive to SRP. Ten rats in each group were sacrificed after 7, 15 and 30 days. Histopathological examination was performed in the left mandible of rats. The right mandible of rats were used for radiographic examination. After radiography, IL-1β, IL-6, TNF-α, MMP-8, RANKL, RANK, OPG and MPO were evaluated by western blot in the gingival specimens from the right mandible and CRP was assessed by nephelometric method from serum samples of rats. Results: There were no significant differences between groups for mesial periodontal bone ratio (p≥0.05). In the laser group, distal periodontal bone ratio was significantly higher only in T2 compared to control group (p≤0.01). IL-1β, IL-6, TNF-α, MMP-8, RANK, RANKL, OPG and MPO levels in the laser group was statistically significantly lower compared to the control group (p≤0.05). Inflammatory cell infiltration decreased over time in both groups. Inflammatory cell infiltration level in the laser group was statistically significantly lower than the control group at all times (p≤0.01). There were no significant differences between groups for CRP (p ≥ 0.05). Conclusion: Within the limits of this study; we suggest that diode laser administration is an alternative treatment by reducing bone loss and some mediators which play roles in tissue destruction when applied in addition to SRP in rats with experimental periodontitis. On the other hand, more researches need for the assessment of the effects of diode laser application to periodontal tissues.