İdiopatik parkinson hastalarında vestibüler uyarılmış miyojenik potansiyeller

Abstract

Parkinsonizm istirahat tremoru, rijidite, bradikinezi ve postural instabilite ile karakterize kronik, ilerleyici nörodejeneratif bir tablodur. Parkinsonizmin en sık nedeni, ilk olarak 1817 yılında James Parkinson tarafından "Shaking Palsy" (titrek felç) adıyla tanımlanan İdiopatik Parkinson Hastalığıdır (İPH). Parkinson Hastalığı'nda ikinci sıklıkta görülen nörodejeneratif bir hastalıktır. Dünya genelinde yaklaşık olarak 4.1-4.6 milyon etkilenen birey olup, 60 yaş üstündeki bireylerin ise %1'ni etkilemektedir. Popülasyon yaşlandıkça 2030 yılı civarında bu sayının iki katına cıkacağı tahmin edilmektedir (4). Hastalığı modifiye eden tedaviler kullanılabilir hale geldikten sonra Parkinson hastalığının premotor evresinde erken tanısı zorunlu bir amaç haline gelmiştir. Çalışmamızda Hughes ve ark. ları tarafından oluşturulan tanı kriterlerine göre kesin olarak İdiopatik Parkinson Hastalığı tanısı olan, H&Y evrelemesine göre erken evre (Evre 1-2), geç evre (Evre 3-4) şeklinde gruplara ayrılan toplamda 55 hasta grubu ile benzer yaş ve cinsiyette olan, gelişi güzel örnekleme yöntemiyle seçilen, 24 sağlıklı ve gönüllü bireye VEMP incelemesi yapılarak aralarındaki korelasyon değerlendirildi. VEMP çalışmasıyla elde ettiğimiz ölçüm sonuçları İPH tanısı almış hastalarda ve kontrol grubunda karşılaştırıldı. Tanıya katkılarının değerlendirilmesi ve aralarındaki korelasyonun araştırılması amaçlandı. Geç evre (evre3-4) Parkinson hasta grubunda, VEMP latans değerlerinin kontrol grubu ve erken evre Parkinson hasta grubuna göre daha uzun olduğu saptandı. Sonuçlar güncel literatür eşliğinde tartışıldı. Hastalığı modifiye eden tedaviler kullanılabilir hale geldikten sonra Parkinson hastalığının premotor evresinde erken tanısı bu tedavinin optimal etkilerine ulaşmak için zorunlu bir amaç haline gelmiştir. PH gelişme riski yüksek hastaların tanımlanması nöroprotektif tedavi stratejilerinin gelişimine katkıda bulunacak ayrıca preklinik tanı sadece hastalığın erken evrelerinde nöroprotektif ajanların kullanımına olanak sağlamasının yanında nörodejenerasyonla ilgili olarak öne sürülen mekanizmaların aydınlatılmasını sağlayacaktır. Bu yüzden yüksek sensitıvıite ve spesifiteye sahip geçerli biomarkırların önemi vurgulanmıştır.

Parkinsonism is a progressive neurodegenerative syndrome that is characterized by resting tremor, rigidity, bradykinesia and postural instability. The most common cause of parkinsonism is the Idiopathic Parkinson Disease, initially termed "Shaking Palsy" by James Parkinson in 1817. It is the second most commonly seen neurodegenerative disease. Roughly 4.1- 4.6 million people globally, and %1 of people over 60 are affected by it. As a larger part of the human population is getting older, it is expected that this figure will double by 2030 (32). Since treatments that modify the disease have become feasible, it is compulsary that Parkinson's be diagnosed early in the premotor stage. In our study, in accordance to the diagnosis criteria formulated by Hughes and colleagues, 55 individuals diagnosed with Idiopathic Parkinson Disease, grouped as early stage (Stage 1-2) and late stage (Stage 3-4) underwent a VEMP examination; along with 24 healthy volunteers, chosen with random sampling and matched in terms of age and gender. The correlation data was evaluated afterwards. The measurements taken with the VEMP examination were compared in the IPD patients and controls, with the purpose of studying the correlation and the contribution of the measurements to the diagnosis. In the late stage patient group, it was found that VEMP latency values were longer compared to the control group and early stage patient group. The results were discussed in accordance to the current literature. Considering the fact that treatments that modify the disease are now available, it is necessary to diagnose Parkinson's early in the premotor stage, so that optimal results may be received from the treatment. Not only will the identification of patients with high risk of PD will contribute to the development of neuroprotective treatment strategies, but also it will allow us to cast light on the validity of various hypothesized mechanisms pertaining to neurodegeneration. Thus, the importance of biomarkers with high sensitivity and specification is stressed