Amaç: Yüksek tedavi maliyetleri, morbidite ve mortalite oranlarına sebep olan hastane kaynaklı stafilokok enfeksiyonlarından yüksek oranda nazal S. aureus taşıyıcıları sorumludur. Bu çalışmada, hastane çalışanlarında nazal stafilokok taşıyıcılığı belirlenerek bu suşlarda metisilin ve mupirosin direncinin saptanması, meslek grupları ve çalıştığı birimlere göre farklılıkların araştırılması amaçlanmıştır.
Gereç ve Yöntemler: Hastanemizde çalışan 104 personelin burun deliklerinden steril serum fizyolojik ile ıslatılmış eküvyon kullanılarak sürüntüler alınmış ve doğrudan %5 koyun kanlı besiyerine ekim yapılmıştır. Örnekler 37ºC’de 24 saat inkübe edildikten sonra standart mikrobiyolojik yöntemlerle tanımlanmıştır. Metisilin ve mupirosin direnci Clinical and Laboratory Standards Institute (CLSI) önerilerine göre disk difüzyon yöntemi ile araştırılmıştır.
Bulgular: Burun sürüntü örnekleri 73'ü (%70,2) kadın, 31'i (%29,8) erkek olmak üzere toplam 104 kişiden alınmıştır. Bu örneklerden 46'sında (%44,2) S. aureus, 54’ünde (%51,9) koagülaz negatif stafilokok (KNS) üremesi saptanmıştır. İncelenen S. aureus’larda metisilin direnç oranı %30,4 iken, KNS’larda metisilin direnci %33,3 olarak bulunmuştur. Çalışmaya katılan bütün hastane çalışanlarında %13,5 oranında nazal metisiline dirençli S. aureus (MRSA) taşıyıcılığı bulunmuştur. İncelenen tüm suşlarda mupirosin direnç oranı %22 iken, MRSA suşlarında bu oran %28,6’ya yükselmiştir. Meslek gruplarına göre dağılım incelendiğinde en fazla metisilin direnci hizmetli sağlık personelinde, çalıştığı birimlere göre değerlendirildiğinde ise yoğun bakımda çalışan personelde bulunmuştur.
Sonuç: Taşıyıcı hastane personeli hastane kaynaklı stafilokok enfeksiyonlarına neden olabileceğinden, çalışanların belirli periyotlarla taranması ile taşıyıcılık durumlarının belirlenmesi, eğitimi ve bu kişilerin uygun şekilde tedavi edilmesi, hastane enfeksiyonları ve epidemilerin önlenmesinde son derece önemlidir. Ayrıca mupirosine direnç gelişimini ve mupirosin direncine bağlı tedavi başarısızlıklarını engellemek amacıyla, antimikrobiyal duyarlılık testi sonuçlarına göre tedavi uygulanması gerektiğini düşünmekteyiz.
Objective: Hospital-acquired staphylococcal infections lead to increased morbidity, mortality and hospital costs. Nasal S.aureus carriers are mostly responsible for these infections. In this study we aimed to investigate nasal staphylococcal carriage in hospital staff, methicillin and mupirocin resistance in these strains and variation in respect to occupational groups and hospital units.
Material and Methods: A total of 104 hospital employees were screened by taking samples from anterior nares by cotton swabs soaked into saline. Specimens directly plated on 5% sheep blood agar. Samples were incubated for 24 hours at 37ºC. Bacterial identification was done by Standard microbiologic methods. Methicillin and mupirocin resistance were tested by disc diffusion method according to CLSI (Clinical and Laboratory Standards Institute) recommendations.
Results: Nasal swabs from 73 female (70.2%) and 31 male, (29.8%) with a total of 104 hospital employees were taken. S. aureus was isolated in 46 (44.2%) and coagulase-negative staphylococci were isolated in 54 (51.9%) of these samples. Methicillin-resistance was 30.4% in S. aureus and 33.3% in CNS strains. The prevalance of mupirocin-resistance was 22% when all strains were included and it increased to 28.6% in MRSA strains. When analyzed in respect to employee’s occupation type and place of work, methicillin-resistance was highest in intensive care unit staffs and unskilled (non-professional) workers.
Conclusion: Since carrier employees can cause hospital-acquired staphylococal infections, it is of paramount importance to assess carriage state of hospital staff, education and proper treatment of the carriers. The authors think that, to prevent development of mupirocin-resistance and treatment failures due to mupirocin-resistance, antibiotic susceptibility tests must be done and carriers must be treated accordingly.
