Öz:Sadece gerçek yaşamdaki dil kullanımında değil, edebi eserlerdeki dil kullanımında da hem yazılı, hem sözlü söylemde bütünlük sağlayan gönderim biçimleri kulanılmaktadır. Bu çalışmadaki amacımız Oscar Wilde (1854-1900) tarafından yazılan The Happy Prince-Mutlu Prens (1888) adlı kısa hikayedeki ve Jonathan Swift (1667-1745) tarafından yazılan A Modest Proposal-Mütevazi Bir Öneri (1729) adlı deneme yazısında bulunan artgönderim kullanımlarını karşılaştırmaktır. Hikaye ve deneme yazısı üzerinde yapılan nicel çözümleme hem Wilde, hem de Swift’in anlatılarına bağıntı sağlamak için çoğunlukla adıllardan faydalandığını, belirli tanımlık ve işaret sıfatı/adılı gibi artgönderimlerinin daha az kullandıldığı göstermiştir. Her iki eserde de “such+a(n) isim” veya “such+çoğul isim” gibi artgönderimlerin hiç kullanılmadığı gözlenmiştir. Bu konu hakkındaki daha önceki çalışmalarla karşılaştırıldığında hem diğer çalışmalarda hem de bu çalışmada incelen eserlerde adıl kullanımının baskın olduğu görülmüştür..
Abstract:Not only in the real life language but also in the languages of literary texts referential forms, providing coherence in both oral and written discourses, are used. The present study aims to compare the use of the reference forms in Happy Prince (1888), a short story written by Oscar Wilde (1854-1900), and in A Modest Proposal (1729), an essay by Jonathan Swift (1667-1745). The study examines the similarities and the differences between the uses of anaphoric references in both texts. Quantitative analysis of the story and the essay shows that both Wilde and Swift mostly made use of pronouns as anaphoric reference to provide cohesion in their narratives, however, the use of the defi nite articles and the demonstratives is less frequent. There were no “such+a(n) noun” or “such+plural noun” references in the narratives. When compared with previous studies on the subject, it is observed that the use of personal pronoun is dominant in both this study and in previous studies.
