Öz:Anayasalar, hukukî işlevlerine ek olarak çeşitli siyasî işlevleri de bulunan temel belgelerdir. Bu bağlamda, anayasaların siyasî işlevlerinin en başta geleni; siyasî entegrasyon işlevidir. Bu çerçevede anayasaların siyasî entegrasyon işlevi; toplumda var olan tüm görüş farklılıklarını ve çıkar çatış malarını aşan, toplumsal yaşamın devamı için gereken asgarî uyum ortamı nı yaratan ve bu yolla da belli bir siyasa altında ya şayan insanların kolektif kimliğini oluşturan ve onlar ı bir arada tutan hukuk ötesi bir işlev olarak tanımlanabilir. Modern anayasalar, ortaya çıkış yüzyılları itibariyle ulus -devletler çağının ürünleri oldukları için, bugüne kadar söz konusu i şlevi hep ulusal düzeyde gerçekleştirmişlerdir. Bu gelişmenin en büyük istisnası ise, ulusüstü bir anayasacılık denemesi olan “Avrupa Birliği Anayasası” girişimidir. Bu çalışmada, öncelikle söz konusu girişimin ortaya çıkışı, somutlaşması ve başar ısızlığa uğraması süreçlerine yakından bakılmakta; sonrasında ise anılan girişimin altında yatan dinamiklerin, anayasaların siyasî entegrasyon işlevi temelinde açıklanabileceği ileri sürülmektedir. Çalışma, ulusaltı, ulusal ve ulusüstü düzeylerde ortaya çıkan yeni krizlerin de etkisiyle, önümüzdeki yıllarda, anayasaların her düzeydeki siyasî entegrasyonun gücünün ve işlevinin yeniden ve sıklıkla tartışılacağı öngörüsüyle noktalanmaktadır.
Öz:Constitutions are fundamental documents having political, as well as legal functions. In this respect, one of the most prominent functions of constitutions is their (political) integrative function. As such, constitutions help to develop an overarching identity that would remain above the plurality of opinions and interests that exist within a society and develop a communal spirit and a collective identity which, in return, would develop a minimum social cohesion that is required to maintain a functioning social order. Modern constitutions, being products of the nation-state era, have thus far delivered such function at the national level. The biggest exception to this rule is the “ Constitution of the European Union”, being an initiative at the supranational level. In this study, the emergence and the failure of such initiative is examined, followed by an explanation of the underlying dynamics with reference to the integrative function of constitutions. The article concludes with the prediction that, under the continuing pressure coming from several crisis at the subnational, national and supranational levels, integrative function of the constitutions will remain its place at the top of the agenda in all those respective domains.
